Wychowanie czy karanie?

– Mamo, a czemu nie dajesz nam kar?
– A chciałbyś?
– No nie wiem, ale myślę, że to bardziej wychowawcze, w szkole są kary, w książkach dzieci dostają kary, wszyscy je stosują tylko nie ty. To jak mamy się nauczyć, co dobre, a co złe?
– Ok. To podam ci przykład. Denerwujesz się i zrzucasz szklankę mleka na ziemię. Jaka powinna być za to kara?
– No nie wiem, zabierzesz mi telefon?
– A co ma telefon do mleka?
– Y, nie wiem, ale ty zawsze mówisz, że jak zrzuciłeś, to trzeba sprzątnąć i nie dajesz żadnej kary.
– No. Bo w życiu nie ma kar za zrzucenie czegoś, nie zrobienie czegoś, nie posprzątanie czegoś, chyba że za sprzątanie ci płacą, to wtedy nie dotrzymujesz umowy i nie dostajesz pieniędzy. Wiesz, za co nie ma też kar w życiu?
– No?
– Za niesłuchanie. Normalnie w życiu, żona czy tam mąż, może powiedzieć, że masz zmyć naczynia, a ty możesz je zmyć lub nie. Mogę ci powiedzieć, odwiedź mnie, a ty możesz powiedzieć, że odwiedzisz, albo że nie odwiedzisz. Ktoś tam ci może powiedzieć, żebyś walnął innego kogoś w głowę, a ty możesz powiedzieć, żeby sam się walnął. A on może się walnąć lub nie.
– Bo nie musi się kogoś słuchać!
– No właśnie. I widzisz. Za rozlane mleko i zbitą szklankę mogłabym zabrać ci telefon, zabrałabym go pewnie w złości, że mam teraz masę sprzątania, że szklanka pękła, że oprócz mycia, pewnie będę musiała odkurzać szkło. A w tle słyszę twoje ryki, że straciłeś telefon, bajkę, czy co tam. Ale czy naprawdę muszę to robić?
– Nie, ty mówisz zawsze, że jak rozlałeś, to sprzątnij.
– No bo tak jest w życiu, wszystko, co robimy, ma jakieś konsekwencje, rozlałeś, sprzątnij, zrzuciłeś, podnieś, zepsułeś napraw. Jak pomożecie mi pozmywać, nie stoję jak kołek i nie zmywam sama, tylko mam czas się z wami pobawić, jak sprzątniecie po sobie, to ja mam lepszy humor, że nie muszę tego robić. A pamiętasz zniszczone okulary brata?
– No. Stanąłem na nich. Ale to dlatego, że się biliśmy!
– Dokładnie. Ty przerażony, że zniszczyłeś, siedziałeś za płotem chyba z pół godziny, a twój brat chodził ślepy przez dwa tygodnie, sorry, ale ja nie wymyślę żadnej dotkliwszej kary. Inna sprawa to to, że sama czasami też obrywam swoimi decyzjami.
– Jak to?
– No jak powiedziałam, że spoko, możecie wziąć szpadle i powiedziałam wam to, bo musiałam szybko coś skończyć, a wy porobiliście dziury w całym podwórku. Nie chciało mi się doprecyzować, gdzie możecie kopać, to kopaliście, gdzie wam się zachciało.
– Ale potem skręciłem nogę w tym dole!
– No i dlatego nie musiałam wymyślać kary, sama cię dopadła. A za to, że niesprecyzowałam, musiałam cię nosić dwa dni na plecach.
– Ty w ogóle nie traktujesz nas jak dzieci, wiesz?
– Tak?
– Tak. Traktujesz nas jak jakieś myślące jednostki. Podziwiam, że w nas tak wierzysz. Ja bym na twoim miejscu dał karę.
– Tak?
– Tak. Kara, pała, uwaga, to proste i szybkie, odczekasz i z głowy, a bez kar, to trzeba sprzątać, jakąś odpowiedzialność ponosić, MYŚLEĆ!
– OK. To dam ci karę za bezsensowną dyskusję z autorytetem matki.
– Ok. Ale jutro, bo teraz to spać bym poszedł. Dzięki, że ze mną pogadałaś. Czy rodzice nie gadają z dziećmi za karę?
– Bywa. Bywa, że mówią, że nie będę z tobą gadać, dopóki się nie uspokoisz. Szczególnie mówią to takim małym, które nie potrafią się uspokoić.
– Czasem w niepokoju i tak trudno rozmawiać.
– No.
– Sam nie wiem, co bym wolał, mieć kary, czy myśleć.
– To pomyśl nad tym.
– Za karę?
– Na dobranoc.

źródło