Od czego zależy sukces finansowy

Pozwolę sobie zacytować podsumowanie, bo co prawda wiele notek popełniłam w temacie, ale tutaj jest to ładnie zebrane i podane źródła:

Za każdym razem, gdy napiszemy post krytykujący nierówności (które są fundamentem prawicowego populizmu), aktywuje się spora grupa osób wypisujących slogany o promowaniu lenistwa, komunistycznej propagandzie etc. Nie chcę tu się znęcać nad takimi osobami, bo to skutki neoliberalnego prania mózgów, które w Polsce trwa od ponad 3 dekad. Ale gdy wbrew wszelkim faktom i dosłownie setkom badań powtarza się te same mantry o rzekomej równości szans w kapitalizmie, to już naprawdę robi się męczące.

Powtórzmy sobie to, co jednoznacznie pokazują dostępne analizy: sukces (definiujemy go tu wąsko jako powodzenie finansowe) nie zależy od Ciebie, niestety.
Sukces zależy od:
a) Twojego pochodzenia
b) przypadku
c) genów
d) w ostatniej instancji od Twoich osobistych decyzji – które są jednak wynikową poprzednich trzech punktów, więc mówienie o “osobistych” decyzjach jest tu problematyczne.

Pierwsze z brzegu fakty z Polski i ze świata:

– Każdy punkt IQ przekłada się na dodatkowy roczny dochód od 234 do 616 dolarów, przy czym od 12 do 18 punktów IQ wynika ze statusu rodziców.
– Stopnie w szkole zależą od liczby książek w domu, przez co dzieci rodziców z niższym kapitałem kulturowym mają mniejsze szanse na odniesienie sukcesu.
– Rodzice z klasy pracującej uczą dzieci posłuszeństwa i są niechętni wchodzeniu w rozwijające dyskusje, podczas gdy rodzice z klasy średniej częściej uczą analitycznego myślenia i formułowania samodzielnych ocen. (Nie jest to zarzut wobec ubogich rodziców, tylko konsekwencja wymuszonego stylu życia i socjalizacji klas niższych)
– W Polsce 81% studentów na elitarnych uczelniach w stolicy to dzieci rodziców z wyższym wykształceniem.
– W 36 krajach zrzeszonych w OECD dzieci managerów mają 50% szans na zostanie managerem, dzieci robotników kilkanaście %.
– Na studia chodzi 15% dzieci rodziców bez wykształcenia i 60% dzieci rodziców z wykształceniem wyższym.
– W krajach OECD potrzeba 4,5 pokolenia, by osoby z najuboższych rodzin osiągnęły średni dochód z danego kraju.
– Dojście do 20% najbogatszych jest dla osób z biednych rodzin graniczące z niemożliwością.
– (o argumencie “zausz firmę”) W Polsce 1/4 firm znika z rynku po roku, 60% po 5 latach, a 15% rozwija się bezproblemowo, z czego garstka osiąga sukces. W ogromnej mierze jest to kwestia losowa – dlatego też wielkie korporacje mimo najwyższej klasy specjalistów często ponoszą biznesowe klęski i wolą po prostu kupować mniejsze firmy, którym – przez przypadek – się udało.

Do tego wszystkiego dochodzi zupełnie inna kwestia, mianowicie kapitału kulturowego. To, że osobie z ubogiej rodziny uda się w wyniku ciężkiej pracy i poświęceń nieźle zarabiać, nie oznacza jeszcze, że awansowała do wyższej klasy. Klasowość to przede wszystkim koneksje, styl życia, kultura osobista, zachowanie. To wszystko przekłada się oczywiście na sprawy finansowe. Jeśli synowi bogatego prawnika powinie się noga i będzie musiał zwinąć biznes, wystarczy kilka telefonów i uśmiechów, by zacząć do nowa, jeśli to samo spotka dorobkiewicza z klasy niższej, zazwyczaj musi spakować walizki i wrócić do dawnego życia. Polecam zainwestować w świeżutkie wydanie “Dystynkcji” Bourdieu.”

PS:
Tutaj zrodlo oryginalnego tekstu, a w pierwszym komentarzu jest zestaw linków do badań i podsumowań.