Bieda, której nie widać

Poniższe cytaty dotyczą Polski:

“Ze stron portali internetowych dowiadujemy się o życiu gwiazd, o willach i super furach celebrytów i menedżerów, ale nie o tym, że sąsiad pożycza w Providencie, żeby zapłacić rachunki i wyżywić rodzinę, ogrzać mieszkanie i ubrać dzieciaki. A co piąta rodzina w Polsce pożycza u lichwiarzy, żeby jakoś dociągnąć do pierwszego. Tak mówią dane GUS-u.

[…]

W ankietach ludzie kłamią, żeby lepiej wypaść. Dlatego opracowany na podstawie takich ankiet współczynnik nierówności Giniego jest w Polsce taki jak w Danii. A przecież wszyscy jakoś czujemy, że u nas nierówności są nieporównanie większe niż w tej skandynawskiej krainie równości.
Tylko że tam współczynnik Giniego mierzy się w oparciu o twarde dane podatkowe, a nie badania ankietowe. Kiedy skorygowano nasz wskaźnik o te same dane, okazuje się, że pod tym względem bardziej przypominamy Turcję.

Sam łapię się na tym, że po zakupach w Ikei, gdzie trudno znaleźć miejsce na parkingu, a drogie fury aż lśnią od czystości, zaczynam wątpić w całą swoją wiedzę o biedzie i nierównościach. I wtedy przypominam sobie, że Warszawa z przyległościami ma dochód per capita wyższy niż region paryski czy sztokholmski.

Koncentracja bogactwa w dużych metropoliach przy powszechnym niedostatku na prowincji w połączeniu z faktem, że większość Polaków nie mieszka w dużych miastach, daje jednak obraz zupełnie odmienny.
W Długosiodle, w sercu Puszczy Białej, zaledwie ok. 100 km od Warszawy prawie nikt nie ma umowy o pracę, a płaca minimalna to rzadki przywilej.

Według zespołu Thomasa Pikietty’ego Polska jest krajem największych nierówności w Unii Europejskiej. I mimo że znakomita większość ankietowanych Polaków i Polek deklaruje przynależność do klasy średniej, to w świetle obiektywnych danych, choćby o oszczędnościach, te deklaracje są wyrazem aspiracji, a nie stanu faktycznego. Ten sam zespół badaczy ustalił, że majątek 50 procent polskiego społeczeństwa wynosi minus 700 euro.

[…]

Gdyby istniał statystyczny Polak, opływałby w dostatki. Stać by go było prawie wszystko. Ale statystyczny Polak nie istnieje. Wprawdzie przeciętne wynagrodzenie „na rękę” to dziś jakieś 4800 zł, ale zdecydowana większość spośród 16 mln ludzi pracy w Polsce zarabia o wiele mniej. Najczęściej występująca płaca niewiele przekracza minimalną, która wynosi 2200 zł.

Adam Smith, twórca ekonomii klasycznej i patron liberałów uważał, że płaca pracownika powinna wystarczać na utrzymanie czteroosobowej rodziny: męża, żony i dwójki dzieci. Dziś nie wystarcza. Jeśli mąż i żona pracują i są zmuszeni wynajmować mieszkanie, jedna pensja w całości idzie na wynajem. Zdarza się jednak, że dzieci są jeszcze małe i żona (rzadziej mąż) zostaje w domu. Wtedy pracujący małżonek musi podejmować dodatkową pracę lub brać nadgodziny, żeby nie pożyczać na życie.

zrodlo