Codzienność osób niepełnosprawnych w Polsce

Cytuję za pozwoleniem Ani:

Dawno przestałam się przejmować tym, co ludzie mówią, ale po ostatnich wpisach dostałam wiadomości od osób niepełnosprawnych i ich opiekunów, abym pisała o codzienności, bo ich mówienie jest niesłyszane, niedostrzegane.
Wczoraj udostępniłam wywiad z matką, której pełnoletniej córki nie wpuścili do ubera, ponieważ zgodnie z przepisami nie miała maseczki.
Ja doskonale znam takie sytuacje.
W czasie pandemii byłam kilkanaście razy kontrolowana przez policję i wojsko właśnie z powodu braku maseczki u córki, a Ola nie nosi, bo byłaby to dla nas męka. Wystarczą nam krzyki ze zmęczenia.

Robię zakupy w markecie. Zwracają mi uwagę staruszkowie, że Ola nie ma maseczki i ich naraża.
-Ola ma autyzm i nie jest w stanie nosić maseczki.
-Jak obowiązek to obowiązek – tłumaczą mi.
-Zgodnie z przepisami osoby z autyzmem nie mają obowiązku.
-Policję wezwiemy to zaraz zobaczysz czy nie ma obowiązku – grożą.
-Wiedzą państwo, że teraz poza przymusem noszenia maseczek wprowadzono obowiązek codziennego mycia się. Raz w tygodniu nie wystarczy, bo roznosi się wirusy.
-A jak zbadają? – Pyta zaskoczona staruszka.
-Nie muszą badać. Wystarczy, że będą czuć przez maseczkę.

Zakupy zrobione, stoimy w kolejce. Zwykle jest tak, że gdy zachowuję 2 m odstęp, aby nie narażać innych, siebie i córki to ciągle ktoś się wpycha w kolejkę, bo przecież tę przestrzeń trzeba wykorzystać… Za to za mną przestrzeń mała. No i znalazł się pan, który namierzył, że dziecko w wózku nie ma maseczki, więc depcze mi po piętach.
-Proszę pana, proszę zachować odstęp.
-Nie będziesz mnie pouczać. Bachor ma maseczkę założyć.
-Moja córka nie musi nosić maseczki, bo ma autyzm i padaczkę.
-Sraczkę nie padaczkę. Naraża mnie pani.
-Pan naraża siebie nie zachowując odstępu.

Przy kolejnym razie wyzwisk zaczęłam kolejnego delikwenta nagrywać:
-Pani nie ma prawa mnie nagrywać.
-Pan nie ma prawa mnie obrażać. A nagrywać mam prawo. Nie mam prawa udostępniać. Zresztą jest pan w monitorowanym sklepie. Jeden monitoring w tę czy w tę.
-Tylko k*rwy mają niepełnosprawne dzieci.
-Widocznie pańska siostra też jest k*rwą.
-Jej się takie urodziło. Bóg tak chciał, a ty od k*rwienia masz.
-Skoro wszystkie to wszystkie. Bez wyjątku. -I wyszłam ze spakowanymi zakupami.

I wiecie, że k*rwą nie są prostytutki tylko osoby, które potrafią przeciwstawić się patriarchalnym chłopcom w każdym wieku?
A Ola jak to Ola: miewa okresy, że nie jestem w stanie namówić jej, aby usiadła w wannie, więc ma siedzisko do wanny na takie okazji, nie jestem w stanie namówić jej do wejścia do niektórych budynków, dlatego to ona wybrała szkołę, bo nie będzie chodziła gdzieś, gdzie rękami i nogami by się zaparła, nie jest czasami w stanie wejść, aby odwiedzić znajomych, nie chodzi na żadne uroczystości rodzinne, bo gwar jej przeszkadza, nie chodzi na imprezy w mieście, bo boli ją hałas. A my musimy się do tego dostosować. I z tego powodu unikamy takich spotkań.

Od siebie dodam, że Ola ma 9 lat, nie mówi, a na dłuższe trasy jej mama zabiera wózek, bo nigdy nie wiadomo, kiedy Ola “odpłynie”, będzie miała kolejny atak i upadnie. A łatwiej wieźć nieprzytomne dziecko w wózku niż ciągnąć na plecach.
Niestety, sam fakt wożenia dziewięcioletniej dziewczynki w wózku też spotyka się z ostracyzmem społecznym.
Ciągle.